Bonsai sanatı, insanlık tarihindeki en eski ve en etkileyici bitki yetiştirme geleneklerinden biridir. Kökenleri, Çin'in "Penjing" adı verilen minyatür peyzaj oluşturma sanatına dayanır. Bu gelenek, Tang Hanedanlığı (MS 618-907) döneminde gelişmiş ve daha sonra Japonya'ya taşınmıştır. Japonlar, bu sanatı kendine özgü estetik anlayışlarıyla geliştirerek "bonsai" adını vermiştir. "Bon" (tepsi) ve "sai" (bitki) kelimelerinin birleşiminden oluşan bonsai, kelimenin tam anlamıyla "tepsiye dikilmiş bitki" anlamına gelir. Japonya'da bonsai sanatı, Zen Budizmi'nin etkisiyle ruhsal bir boyut kazanmıştır. 12. yüzyıldan itibaren Japon kültürünün önemli bir parçası haline gelmiş ve samuraylar, aristokratlar ile sanatçılar tarafından yaygın şekilde benimsenmiştir. Bu dönemden itibaren bonsai, yalnızca bir bahçe süsü değil, aynı zamanda doğa ile insan arasındaki derin bağın bir ifadesi olarak görülmüştür. Bonsai, 19. yüzyılda Japonya'nın dış dünyaya açılmasıyla birlikte Batı'ya tanıtılmıştır. Özellikle Avrupa ve Amerika'da sanatın estetiği ve felsefesi büyük ilgi görmüştür. Günümüzde bonsai, dünya genelinde hem bir sanat formu hem de bir hobi olarak kabul edilmektedir.